Hayât, neşeden sızan keder...
İnsân güler, insân ağlar.
Güldüğünde gözlerinde rengârenk çiçekler açar.
Ağladığında yüzünü kızgın sularla yıkar.
Ve kırıklardan devşirdiği bir tutam ümidin sînesinde yaşar.
Yaşarken dağları, denizleri aşar da eline bir kıymık batsa şaşar.
Çünkü acıyla yuttuğu sözler, bir gün taşar...
