Beylik bir acıyı kusalı ben

Muskalı metruk bir odanın

Kara dumanı doldu doldu taştı

Ve durmamak kaydıyla dümen boyuna döndü de

Erişti boyuna annesinin bizim Seval

Kimsenin olmadığından bendeki bu aidiyet

Bizim Seval! Sevin demeyeceğim, rica minnet olmuyor

Olsa babasının son sözü kızı içindi

Bak kim seviyor Seval'i, öylece bomboş ortada

Bahanenin bezirganbaşı, bellenmiş bir kere

Seval değil, o hiçbir yerin hiçbir şeyi değil

Boşluğunu sormayın

Battaniyeyi çektim omzuma kadar, kollarıma iki kelime

Ölümle yaşam arasında, yılların eski değinmecesi

Ömrümle yaşamım arası, sahi kaç Seval tanırım daha?

Kaçına dokunamam da dokurum şiirlerimde gözyaşlarım ışığında