Bu evdeki her şey bana seni hatırlatıyor
Eşyalar, halılar, kitaplar, bilgisayar, televizyon
Hatta havası bile… kapı gıcırtısına kadar.
Gece lambası açık hafif bir müzik
Aslında hep melankolik bir müzik
O koltukta yatardım mesajlaşırdık hep
Sesini duymak isterdim, takıntı yapardım hep seni
Bilmem kaç kilometre uzaktan bedenine dokunmak isterdim
Bazen karşımda belirecek gibi olurdun
Kollarımı uzatmak isterdim sarılmak isterdim
Seni içime çekmek bedenini bedenime hapsetmek
Yapamazdım tabii sonra n’olsun havalara uçan kalbim
Sanki birden yere çakılmış gibi inlerdi
Ağlamaklı gibi isyankar derin bir nefes alırdım
İçimden bir of çeker devam ederdim her şeye
Aslında yazacak ne çok şey var
Seninle olan hikayemi ta en başından yazmak isterdim ama n’apalım yazamıyorum
Alışmışız bir kere mutlu sonlardaki pembe yalanlara
İçimden çok geliyorsun da aklımdan hep gidiyorsun
Şimdi ne yapacağımı hiç bilmiyorum
Aylar geçmesine rağmen hala kimseyi sevemiyorum
Bilakis senin zaten umurunda değilim
Bizim hayallerimizi başkalarıyla yaşa
Ben de hayattan kopana kadar yazmaya devam edeyim
