Dalıp gitmişim yürürken

Kendimden uzağa, kaybolmuşum yine

Bu yüzden kendi kendime konuşurum genelde

Kalabilmek için yaşadığım bedenin içinde

Yoksa uçup gider zihnim bilinmeyenlere


Anda kalma mecburiyetleri

Yine oldu ama farklıydı bu

Bu sefer birine çarptım yolda

Özür dilemek için döndüğümde dünyaya

Boşluktu duran karşımda, kimse yoktu etrafımda

Tutup çekmiş kolumdan beni yine dünya

Düşüncelerimin hakimiyetine asla tahammülü yok

Hiç bırakmamaya çalışır beni onların eline

Yaşamanın yerine birçok kaçış yolu bulur hırıltılarım

Dünya ise tutup hırpalamanın peşinde beni

Düşüncelerim daha değerli ondan anlayamadı hâlâ

Belki de kaldıramadı bu durumu

Bu yüzden bu kadar üstüme geliyor

Ben, ben olalı bu kadar yorulmadım ve yoğrulmadım

Her bir gün yeni bir şey ekleniyor içime

ve her biri etimi delip geçiyor resmen

Bana kattıkları, benden akıttıkları kana değmiyor.

Öldürmeyen şey yoruyor bu hayatta

Eksik bırakıyor, parçalıyor ama kopartmıyor

Bitmiyor bitmeyecek de insan olmanın acısı

Anda kaldıkça yaşayacak, yaşadıkça acı çekecek