Bilinerek yürünen, o ıslak sokaklarda
Unutmak
Görmemek
Düşünmemek adettendi
Öngörmeden sonrasını
Hep beraber kalmak
Vehmler bahçesinde,
Yeşilcam’dan izbe hülyalarla,
Yürümek kaderdendi
Senin dışında her şey ademdendi.
Çocuktum:
Anlamazdım,
Zihnimdeki filmlerin antika olduğunu
Yeşilçam divana vurmuş,
Başta Bâkî hissiyle
Tutulan kalem,
Fuzûlîleşiyor.
Bu kubbede hoş bir seda bile bırakmayacak bize
Hiçbir kelâm,
Bizi bir araya getirmek
İçin dökülmüyor.
Hangi dize düşse,
Sonu matem
Adın geçen ne bulunsa tarihten,
Sayenden dahî mahrumum.
Bu, çoktan tamamlanmış bir puzzle.
O kadar sensin ki
Ne desem aşağı kalır!
