Bir insanın kaybettiğini en iyi anladığı an nedir? Bence kazandığı andır. Kazandıkça kendinden uzaklaşır, kontrolü kaybeder. Kazandıkça abartır, abarttıkça şuursuzlaşır. Sınavları kazanmak için uğraşırız, herkesin kazandığı an farklıdır; bazıları birinci olmak ister, bazıları bininci, bazıları yüz bininci. Birini severiz, ona hiç hissetmediği duyguları hissettirmek için yarışırız. Aptalca bir yarıştır bu çünkü kazandığın an kaybeden sensin. Çünkü sen, sen değilsin. Sen bir yalancı oluyorsun. Yalancı olmayı pek becerenlerden değilim ama genelde kendim olduğum için de zor oluyor durum zaten. İnsanın bu ufak anlarda köreldiğini düşünüyorum. Perdenin gözüne indiği an, kendin olmadığın an; o yüzden samimiyetsiz, köreltilmiş ve kendini köreltmiş insanlara bir hissiyat duyamıyorum. Onlar bir denek ve deneyleri geliştikçe kendilerini daha iyi köreltiyorlar. Umarım kör olmadan hakikati görürler.
