gözyaşları arasında donuk yüzler
bulanık görmeyen iki kişi, biri yalancı biri korkak
sonsuzluğun başlangıcı o andı belki
ama yalnızca biri için
arkadaş olamayız, dedi korkak
hatırlamıyorum, dedi yalancı
ve hikayeleri böyle başladı
kalem tıkırtıları git gide yükseldi zamanla
kağıtları kullanmayı bıraktı
kanadı, dayanamadı
peşinden gitmek istediğimi görmesin, dedi yalancı
arkamı dönsem ne derler, dedi korkak
karşılaşamadan öldüler
ya da yalnızca yaşamaya devam ettiler
yürüdüğü her mevsimde geri döndüren kokuyu duydu yalancı
bastığı her adımda hislerini köreltti korkak
zaman biri için kurtuluş oldu
biri için ölümün sonsuzluğu
anımsanmak isteyen hatırlanmadı
her şeyi geride bırakan unutulmadı
melodilere anlar sıkıştı
saklı kalan hisler her yere saçıldı
hislerin sahibi ölü
eski sahibi ise çoktan yaşıyor
evini bulamayan duygular kelimelere dönüşüyor
şimdi o kelimeler ile tanıştınız
yalancının tüm doğruları
korkağın asla cesur olamayışı
ve hikaye devam etmedi
çünkü yalancı yaşamaya karar verdi.
