Korkuyorum
Sadece korkuyorum
korkunun kaynağını bulmaya çalışıyorum
bağırıyorum içimden, duymuyorlar
nefessiz kalıyorum, görmüyorlar
neden korktuğumu düşünüyorum
sonra da nasıl bu kadar adrenalin üretebildiğimi
her saniye hissetmek için oldukça fazla olmalı
ellerim artık ısınmalı...
tekrardan bir korku sarıyor bedenimi
bu seferki yalnızlık korkusu, biliyorum sebebini
nedenini bildiğim için içim rahatlıyor
onlar gibi olmayı düşlüyorum
belki yalnız olmamayı, kendini yalnızlaştırmak zorunda olmamayı
ellerim titremeye başlıyor
yine korkuyorum, korkum hiç bitmiyor
sonra buna alışmaya başlıyorum
korkunun sürekli karnımda bir yerlerde olmasına
beni rahatsız etmesine
sebebini bile düşünmüyorum
derken bir mucize gerçekleşiyor
o koruyor beni, o kurtarıyor
dipsiz kuyuya düşmüş bedenimi
gözlerimden anlıyor beni, bir bakışımdan anlıyor
sihirli değneğini bedenime doğru tutup
korkumu yok etmeye başlıyor
korkmuyorum, eskisi gibi hissetmiyorum
bu sefer sadece eskisi gibi olmaktan korkuyorum...
sonra anlıyorum, bu hep olacak
sadece bununla yaşamayı öğreneceksin
korkularını yenmeye, yenemezsen onlarla yaşamaya çalışacaksın
çünkü bu bitmeyecek, değneğin işe yaramadığı zamanlar gelecek
neden korktuğumu da anlatıyor bana
tamamen yalnızlık, ben hep bundan korkuyormuşum
en çok bu korkutuyormuş beni, sebebiyse çocukluğummuş...
sabah akşam rahatsız ediyor bu his zavallı bedenimi
doğuran bile yalnız bırakmış, ben ne yaparım? diyorum
öz kardeşim beni satmış, ben ne yaşarım? ekliyorum
"sev kendini" diyor bu sefer bana
"kendini seversen bunları düşünmene bile gerek kalmayacak"
iki kelimelik cümleye güveniyorum
ona güvenmeyi seçiyorum.
Bu günlerin geçeceğine olan inancımı kabartıyorum
inanınca her şey olurmuş, kim bilir?
