Kuş cıvıltılarını duyuyorum her sabah. Bunlar bile umudumu geri getirmiyor. Tuhaf bir şekilde umutluyum da. İnsanın 20’li yaşları bu şekilde mi geçiyor. Ne yapmak istediğimi hala bilmemek beni geride bırakır mı? Bunca düşünmemin sonucu niye harekete geçemiyorum? Başarı herkes için aynı mı? Kendimi bulmak için önce kaybetmeli miyim? Yaşamak istiyorum. Ergenliğimden beri geçmeyen bir his var. Çok yakından tanıyorum onu. Son zamanlarda değişmesine rağmen ara sıra geri geliyor. Bir şekilde yolu bulmalıyım. Ama ya yol yoksa? Böyle bir ihtimal olabilir mi? İçimdeki mutsuzluk neyden kaynaklı? Kuş cıvıltılarını duyuyorum tekrardan. Bana farklı şeyler hissettiriyor yaşadığım her şey. Gittiğim yoldan dönmeyi de bilmek gerekir mi? Akıp yolunu bulacak mı endişelendiğim her şey? Ben niye böyle olduğumu bir gün anlarım gibi geliyordu. Oysa hala bilmiyorum. O günü yaşamamak için saklanıyorum. Ama içsesim farklı şeyler söylüyor. İnanmalı mı?
Zaman hızlı geçiyor. Ben korkmaya devam ediyorum. Sanırım çok fazla önemsiyorum. Kimse bu kadar önemsemiyor ki beni. Kimsenin umrunda değilsin aslında. Ah bir kendime anlatabilsem. Kendime bir dürüst olabilsem. Kendi yarattıklarımın arkasından bir gidebilsem. Herkes kadar cesur olabilsem. Aslında çok değiştim. Her şeyimi ortaya koyuyorum. Birer birer geçiyor günler. Son zamanlarda istikrar ne demek öğrendim. Kendime vermem gerekenleri bırakmam gerekenleri öğrendim. En azından şimdilik bana yeten kısımları aklıma kazıdım. Aydınlanmalar yaşadım. Halkadan çıktım. Ama bazen bir döngü bırakmıyor peşimi. Arkamdan takip ediyor sanki. Kendim değilmişim gibi. Böyle günlerim de geçmeyecek mi? Kendimi kendim iyileştiremez miyim? Ben kimim ki?
Böyle böyle içimdeki kurtlar büyüyor. Yaşayamadığım her hayat beni daha da işlevsiz bir şekilde bırakıyor. Her şeyi yaşayamam ki? Her şeyi bilemem ki? Ya da olabilir mi? Son zamanlar bitecek mi? Zamanın ilerlemesinden korkmadığım günlerim olacak mı? Bir yerden başlamalıyım artık. Daha fazla duramam. Büyük hayallerim küçülemez ki? Odaklanıp kendimi bulmama yardım etmeliyim. Kendimi yeniden inşaa eder gibi. Güzel günler kadar kötü günler olduğunu anladım. Başka anladığım bir şey daha var. Ben olmak. Başka hiç kimsede olmayan. Kendimin en iyi arkadaşıyım. Ben anlaşılmalıyım.
