Aylardan kasım, yavaş yavaş yaklaşıyoruz kışa
Şemsiyelerimizin ardında, yağmurdan kaçamayacağız artık
Korkuyorum, çünkü sana dokunamayacağım
Islak ve uzak kalan bedenlerimiz ruhlarımızın birleşmesi ile ısınacak
Metroda kaybolup birbirimizi her hatırlayışımızda.
Dokunmadım kalan rüyalarımıza da
Uyanınca bensiz, anımsarsın diye
Rahatmış bak bu ayrılık, değmezmiş senin o korkulu bekleyişine
Ufalıyorum bu gerçekliğin altında utançla
Gecelerimi ise süslüyor letheden bir damla
Ürpermiş ruhları ne kadar da rahatlatır bu, haberin var mı?
Lanetli günlerinin sona ereceği düşüncesi hayata bağlar kimilerini
Peki, biz, atlatabilir miyiz tonlarca kar tanelerini?
Esen son turuncular eşliğinde senin olabilsem
Keşke!
