Bir denizciyim sanki,
açılmışım serin sularına.
Gidiyorum pupa yelken
inandım senin olmaya yürekten.
inandım inanmasına da…
Öte beri, sağ sol derken,
Denizciler alışırmış çetrefilli dalgalara.
Biliyormuş artık denizde yol gitmek için,
anlayışlı olmak gerekiyormuş.
Fakat!
Fakat nefes alamıyorum bazen, konuşturmuyorsun ki.
Tam sana dökeyim içimi derken,
ağzımı suyla dolduruyorsun.
Genzim yanıyor tuzlu suyunla.
Gülüyorum ama.
Gene de gülümsüyorum.
Ağlıyorum bazen, lakin sen göremiyorsun.
Gözyaşları kardeşindir senin sonuçta.
Karışıyolar birbirine, kan bağı uğruna,
anlıyorum şimdi, sadece ayırt edemiyorsun.
Boğuluyorum sularında,
yardım etmek yerine dibine çekiyorsun.
Nefes bitince çalışmıyor mu kaldırma kuvveti,
yoksa bana daha mı yakın olmak istiyorsun?
Düşünüyorum…
düşünüyorum derken
bi bakmışım, alabora olmuş gemi,
ben ölmüşüm aslında.
ölmüşüm ya(!)
Öldüm bari, ay olsam da
yakamozun olarak geri dönsem yanına.
Bedenimi kaybetsem de,
sadece dokunabilsem sana usulca…
