Belki de umutsuz yazıların sonu gelmiştir kim bilir. Garip bir huzur var içimde, hem de hiçbir şeye sırtını dayamamış bir umut bu. Gülümsüyorum yazarken. Tatlı ve naif bir gülümseme. Arınmış gibiyim, acıdan, umutsuzluktan, çaresizlikten, aşktan sevmekten ve de çok sevilmekten. Tüm yüklerimden arınmış ve rahatlamışım gibi. Meğer iyi kötü fark etmeksizin biriken tüm duygular yükmüş insana, ruhuna. Yürürken o anda hissedeceğini hissedip devam etmeliymişsin. Yolda gördüğün çiceğe, kelebeğe gülümseyip , ayağına takılan dikene minik bir gözyaşı döküp yoluna devam etmeliymişsin. Yolunda sana şahitlik eden , öğreten, eksilten, bazen de bir şeyler katan her şeyi kendine yakışır şekilde onurlandırıp yürümeye devam. Bu yol hiç bitmeyecek küçük kız. Biliyorum bazen çok yorgun düşeceksin ,dinlenecek ve yeniden kalkıp yola devam edeceksin. Bir gün yüzün gülecek bir gün ağlayarak geçeceksin o yollardan ,anlardan ,yıllardan. Ama şunu unutma ki hiçbir şey kalıcı değil bu yolculukta. Her şeyin bir ömrü ve bir sonu var. Ve her son yeni bir başlangıç doğuracak iyi veya kötü. Ama hepsi birer deneyim ,hepsi heybene katacağın anıların olacak. Onlarla güçlüsün, onlarla sensin. Ve şunu unutma hangi sapağa girersen gir ben hep seninleyim küçük kız. Yeter ki kendini ve ruhunu kaybetme . Seni çok seviyorum.
Merve'n
