kapısı kırılmış duvarları anı dolu evlerden, paramparça olmuş sevgilerden uzakta duran varlığın ve yıllar sonra biri için yazan ben. bir hikaye biliyorum, sonunda herkesin öldüğü klişe bir hikaye. içinde büyüdüğüm bedeni biliyorum bir de içimde sakladığım masumiyeti. ben çok şey biliyorum da korkularımdan, takıntılı düşüncelerimden bir adım öteye gitmeyi bilmiyorum. ama tüm bu karmaşa içindeki sen, nerede duracağım korkusu yaşamama izin vermeden elimden tutuşun, kaybolduğum soğuk koridorlarda bana ışık tutan ellerin.. hevesimi kıran bayram sabahlarında, bana en sevdiğim şekeri vermişsin gibi hissediyorum. sen bilmezsin, ben çok ağlarım özel günlerde ama senin bir güler yüzüne mutlu olurum. kapandığım odalardan, zihnimi saran seslerden bir senin sayende çıkarım. yangın yerinde içime bir sen su serpersin.
