Adını anarken bile içimde patlar fırtına,

Bir zamanlar aydınlıktı, şimdi

Karanlıkta sınır tanımaz bana,

Yaktın, geçtin, hiçbir iz bırakmadan,

Sözlerinle zehirledin,

Kanıma işlemeden anlamadan,

Düşlerin bile şimdi birer hançer,

Her anısında batıyor, içimdeki öfke

Kocaman bir kervan.

Gözlerin, birer tuzaktı, çekti beni karanlığa,

Kurtulmak isterken bile, daha da

düştüm o bataklığa.

Geriye bakmam, bu yangında yok pimanlık,

Nefret, bir intikam gibi döner,

Dolanır, yanar, bırakmaz yatak,

Seninle bir devri kapadım, adın bile yok artık,

Yaktığın köprüde yürümek mi? O

Köprü yıkık, dönmem, artık.