-Ülkere, toprağa ve suya-
ömrümce borçlu hissettim.
sayfa kıvırdım, içimle tözerdim.
Kendime tutunmak için,
sandukadan, menteşeden ve eşiklerden
halat gerdim
Bekledim kahr u ekseriyetle hayrı
-beklemeyi bilmeseydim hayata dönüp:
acıdan başkası değilsin derdim
acı başkası mıdır oysa?
Ömrümce,
-içimde bir dut eziğiyle-
şavlıyan harfler gibi duran yabana baktım.
Ücra durdum kösnül kesiklerden kanamamak için
lakin,
hacminin gölgesi kaldı elimde gülün
gölge,
yarasıyla kaldı elimde.
bir gül,
gölgesiyle üşüdü
Sonrası akşamdı hep
akşamdı…
Taşınmaklardan kalan yorgunlukla sessiz,
nefessiz bir uyku rayihasıyla kürürdü beni o…
Perdeler uçuşurdu kor turunçlukla,
gözümden yanık nehirler solurdu
içim,
bitik değil fakat bitkin
yaş fakat izli bir kağıt olurdu
ki akşam
kıvrık bir sayfada hep
kurudu
akşam,
bir gülün
üşüyen acısıdır.
akşam
gölgeden
başkası mıdır
