kendi günbatımıma doğru seni kutsuyorum yaşam,
çünkü sen bana hiçbir zaman boş umutlar, adaletsizlikler,
hak edilmemiş üzüntüler yaşatmadın.
çünkü inişli çıkışlı yolumun sonunda gördüm ki
kendi kaderimin mimarı bendim
ve şeylerin içindeki tatlılığı ve acılığı ortaya çıkardıysam
onları oraya koymuş olan yine ben olduğum içindi:
gül ağacı ektiğimde açan her zaman güller oldu.
elbette gençliğimin ardından kış gelecek
ama sen zaten mayısın sonsuza dek süreceğini söylememiştin!
şüphesiz acı dolu uzun gecelerim oldu
ama sen zaten bana sadece mutlu geceler vaat etmemiştin!
ve karşılığında huzur dolu gecelerim de oldu...
sevdim, sevildim, güneş yüzümü okşadı.
yaşam, bana hiçbir şey borçlu değilsin!
yaşam, küs değiliz!
amado nervo
