Kimseler, kimseler bilmiyor bir kuşun kalbine ağlamayı,
Çünkü çok zordur insanın kendi kalbiyle bir kuşun kalbini bir tutması, kendinden çok daha güçsüz olanda kendi kalbini görüp ağlaması.
Ve insanın "mutsuzum" diyememesi,
Bilmesi mutluluğun değer gördüğü yerde acının küçümsendiğini.
Sonrası haykırış, kalple başlayıp kalpte son bulan,
Yankısı olmayan...
Sonrası hiçbir insan yüzünde kendine rastlayamamış olmanın verdiği o
derinden acı.
Aramak... Aramak...
Kendi kalbime denk gelirim umuduyla yaşamak...
Ve kalbine ancak bir kuşun kalbinde rastlayabilmek,
Diz çöküp kuşun kalbine ağlamak...
