Sert bir mevsimden geçiyoruz insanlığın kurak topraklarında...
Bazıları güneş ışığına, bazıları ısısına hasret...
Tohumu kin olan tarlalarda ekinler filiz veriyor.
Nefret ağaçları çiçek zamanında…
Ruhumun barajları boşalıyor gün geçtikçe
Nereye taşıp akacağını kestiremiyorum...
Boşlukta dolaşıyor sesim…
Kulaklara çarpmadan cümleler, yenisi kuruluyor kucaklara.
Deri altına işleyecek bakışlar ilişiyor peşi sıra
Geveze diyorlar çiçek döken rüzgarlara
Dengeyi sağladığını kabul etmiyorlar!
Dengini bulan saldırıyor bir hücumla.
Yetişmeye çalışıyorlar ışık hızına...
