Uzun bir iç çekişten sonra yüreğime acı oturdu.
Bulutsuz bir gecenin sabâhına uyandım.
O kara trenin mîâdı doldu, biliyor musun?
Şimdi binip gitsen de rotası, rotana ters.
Adımların, kağnı gibi ilerlerken rûhun çoktan vardı.
Beklerken dert eklemiş bavuluna, gördün mü?
Bir uçurtma vardı önünde, hüznün yırttığı.
Kopacak bir fırtınayı, sezmişti iliklerin.
Yanmak için âteşin ve ölmek için kurşunun;
Lazım gelmediğini ezberleyeli, yıllar oldu.
Bir kuyudayım şimdi, dar ve soğuk!
Ellerimi kaldırsam gökyüzü tutacak.
Gözlerimi bir kapasam dünya yıkılacak.
Melike Baran
2024-12-20T11:10:04+03:00Oldukça çileli bir iş...
İnsân, bazen yanmaya talip de olur. Fakat çoğu zamân yakacak bir şey, onu bulur.
Nahîf beğeniniz ve yorumunuz için teşekkür ederim.
Sizin de içinize hürmet.
Hakan Akçin
2024-12-19T23:30:01+03:00"yanmak için ateşin lazım gelmediğini" ezberlemek ya da idrak etmek çileli bir iş. İnsan yanmaya tâlip mı olur, yoksa yakacak bir şey onu mu bulur bilmiyorum fakat bir şiirde bütünü ayrı güzel, bir dizesi ayrı içli ise insan yanmanın da ateşinde insandan insana şifa olacağını hissediyor. Ne diyelim eyvallah... İçinize hürmet...