Eski, çok eski evleri özledim tahta kurusu ile haşır neşir olduğumuz günleri
Şimdi her yer beton yığınaklar
Her yer demir
Şimdilerde ben İstanbul'da eski çiçekleri istiyorum
Hayalimde ne gül kaldı ne menekşe ne de gonca
Metropolün soğuk ve bir o kadar katil yüzüyle karşı karşıyayım
İnsanlar demirden daha soğuk
Şimdi sıkışmış bir labirent burası
El ele olmak gerek çıkış için
Karşımda, sağımda, solumda
İnsanlar var sessiz ve
Gözleri suçlu arıyor
Bir merhaba desem
Elleriyle boğacak
İnsanlar
Yirmi birinci yüzyıl zamanı dünya bir alem
Şimdi her şey var gerçek insanlar dışında
Teknoloji fezada insanlar uzayda artık
Kaybettiklerimizi arıyorlar
Yetmez artık bu dünya
Savaş, kan, para, menfaat
Hepsi aldı gitti sevgimizi saygımızı
Ne olacak acaba
Ölüm o kadar kolay artık
"Ne bakıyorsun lan" demek yeter
