yolu uzadıkça uzuyor saçları da
vahasında kendini yeşertiyor.
çölün yalnızlığına düşüyor
göğüs uçlarında biriken ter.
zaman geçtikçe üzerinden çürüyor
suda unutulmuş güzel.
delirmekten yorulmuş da ölmüş
içinde büyüyor köksüz bir nilüfer
gölgesini kaybettiği yerde bekliyor.
~Şiir: Hazan Bahçeleri, Asuman Susam
