Uyku.
umutsuz bi vakaydım hayatın içinde.
kör,sağır ve dilsiz.
bir el, hep çekti aldı beni
rüzgarın sürüklediği yamaçlardan.
ne görecek günüm vardı
ne de aldığım nefes yalandı.
istedim ki papatyalar solmasın
annem gibi ölmesin istedim..
o yüzden hep hassas yüreğime dokundu.
ama okşamadı içimi, annen gibi
O bir nefesti, sadece esti.
Uyanış.
uykudan yeni uyanmışım bir pazar sabahı, gözlerim serseriliğinde mahmurluğun...
sene bilmem kaç,
aklım gider derinliğinde uçurumun.
siz ona bilinç altı deyiverin.
tadını bi daha başka hiçbirşey de alamayacağın hamlığın, toyluğun,
"adı çocukluktu deyiverin"
çocuk iken yaşamadığın
baba olunca tadına vardığın...
şimdi biz seninle ikiz,
ben senin baban sen benim çocukluğum
Hülya benim annem ben Hülya’nın babasıyım.
