Preliminary Recognition
Lavita odasına geldi. Ona tuzak kurmuş zihnini kapı arkasında bırakmaya karar verdi. Soğuk bedenini ısıtacak renkler aramaya başladı. Ellerinin beyazlığını yok edecek bir davranışta bulundu. Arınmasını sağlayan o müthiş elleriyle, fırça kullanmadan kağıt üzerine duygularını astı. Arkadan hangi şarkıyı açarsa açsın sadece kendini duyması onun keşfettiği en değerli şeydi.
O şimdi bir şarkı daha açıp duygularının sergilendiği kağıda hayranlıkla baktı. Duygularını izliyordu... Evet sadece izliyordu. Çünkü onda yanlış bir şey yoktu. O yönetebileceği durumlara el atardı ki bazen onlara bile dokunmak istemiyor olsa kırgınlıkları tamir eden bir elemana ihtiyaç duyuyordu. Gözleri her şeyi anlatır edebiyatının tam üstünde durduğu bir konudan da bahsetmek gerekir. Gözlerinin çekik olduğu kadar ince bir kalbe sahip fakat büyük oluşu bazen korkutucu olduğunu da anlatabilir. Çünkü herkesin korkunç bir yanı olduğunun farkındayım. Bunun olmayışını ne kadar müthiş sakladıklarına varsayıyorum. Korkunçsanız berbat çizimler yapıp duygularınızın çirkinliğine hayranlıkla bakabilirsiniz. Ya da uyumsuz şiirler içinde zihninizi serbest bırakırsanız kendinizi daha kolay anlatabilirsiniz. Lavita'nın elini koca bir boya kovasına batırırken onu nasıl temizleyeceğini düşünmediği gibi stratejik davranmadan zihninizi kapı önünde bırakabilirsiniz.
Şimdi bedenini kırmadan yavaşça yatağa yerleştirirken bugün de ne kadar iyi hissettiğini hatırladı ve gözlerini kapattı. Yarın yine gözlerini kapatırken aynı şekilde hissedecek miydi yoksa gözlerini kapatabilecek miydi?
