Sevdikçe daha güzel hissediyordum seni
Yaşamanın bu denli hakkını veriyor olmak
Gittikçe çekilmez bir hâl alıyor artık
En mutlu günün gecesinde hüzünle seni anımsamak
Uykular haram, geceler zehir, günler çileli
Ben ne yaparım bunca ömür sensiz
Yaşlanmak eylemi hiç oyalamıyor kendini
Yaşlanıyorum öylece sessiz ve çaresiz
Derin nefesle ciğerlerim arıyor kokunu
Kiraz ağaçları ve papatyalar kaplıyor yolunu
Karşıya geçmeye çalışırken küçük bir kız çocuğu
Tembihliyorum onu: "Sakın elimi bırakma, olur mu?"
İnsan kendini niçin böyle gizler elden
Bir övgü için ne çok yalanlar söylüyor içten
Keşfi mutlaka gönlümden çıkmış olmalı
Âlemde sevginin anlamı dahi yokken
Bir gün birini bana benzetme ihtiyacı duyarsan eğer
Hiçbir fiziki özelliğimi hatırlama üzülürüm
Beni güzel bir portre olarak hatırla çünkü
Sevgimin tarifini vermeye çalışırken öldüm
