Bazen çoğu şey o kadar sahte geliyor ki…
Samimiyet başlıklarının altında gördüklerime, duyduklarıma inanmakta zorlanıyorum. İyiyi düşünmek isteyen pollyanna tarafımı bu zamanlarda devrede tutamıyorum.
Sanki şefkatli iki avuç yüzümü tutuyor; sonra tam iyi hissettiğim anda şeffaflaşarak yok oluyor.
Saçlarıma bir el dokunuyor; sonra rüzgârda dağılırcasına silinip gidiyor.
Bazı sözler duyuyorum kulağımda; önce samimi geliyor, gülümsüyorum, sonra sesler git gide kısılıyor ve duyamamaya başlıyorum.
Vücudum sıcak ve turuncuyken birden soğuyup buz mavisine dönüşüyor.
Güvenmek ve güvenilir olmak bu kadar zor mu?
Tuttuğum dalların sağlam olmasını isterdim. Belki o zaman onlara her dokunuşumla çiçekler açardı ve sihirli bir ormanım olurdu.
