Mahvedersem?

Bazı benler var ki çok tutarsız... Çok gülesim var olanlara... Haklı çıktım ama gördün mü bak... Özledik ikimizde... Ve bunu karşılıklı itiraf ettik... Altı ay sonra tekrar konuşmaya başladık... Mutluyum... Yüzüne her şeyi vurmuş olmaktan da memnunum... İstediğim oldu sonunda... Güvercin tekrar yanımda, tekrar değerli arkadaşım... Hislerimi soracak olursanız, ben alışkınım sevgimi dile getirmemeye... Hep dediğim gibi; arkadaşlık öyle bir şey ki uğruna aşkı da gömerim...

Tam kendi kendime oturmuş düşünüyordum... Ne derdim acaba bana dönerse diye... Dakikalar sonra ondan bir mesaj aldım... Tekrar hissettim, tekrar içime doğdu... Bu çok güzel bir his, öyle herkes yaşanabilecek bir şey de değil... Sadece aynı olduğunuz, belki de ayna olduğunuz insanla aranızda mümkün böyle bir bağ... Konuştuk konuyu uzun uzun... "Ben bunu yapmış olamam" dedi... Yapmıştı elbette... En büyük dertlerimde bile onun adıyla ağlamıştım ben... O kadarını da söylemedim, kavga etmek için konuşmadık nihayetinde... "Kalemi attım demiştim ama aslında atmamıştım" dedi... Ağlayacak gibi oldum biliyor musunuz... Bazen bir kaleme seviniyor insan işte... Ben de atmadım hiç bir şeyi... Çünkü o değerli, geçmişimiz değerli ve benim de onda değerli olduğumu bilmek güzel. Bu hoş bir şey. Siz, siz olun, sakın ben olmayın... Muhtemelen ben yine bir şeyleri mahvederim...