İnsan alışıyor yalnızlığa
Öyle çok matah bir şey değil yani
İki günde alışıyor hem de
Önce kendi kendine şarkı söylüyor
Sonra kendi kendine konuşup espriler yapıyor
Hatta biraz daha alışınca o esprilere dakikalarca gülebiliyor bile insan
Aman aman bir iş değil yalnızlığa alışmak
Ama sonra biri çıkıyor karşına, yalnızlığa alışmana gerek yok, ben varım çünkü diyor
Tamam diyorsun, alışmayayım.
Öyle ya, hep yanında olacak biri varken insan neden alışır yalnızlığa.
Sonra bir gün bir bakıyorsun, en canının acıdığı anda kimse yok yanında.
İnsan acıdan kaçar, herkes kaçmış senden.
Yalan mı söylendi yani bana, diye düşünüyorsun o an.
Bir süre hazmedemiyorsun bunu.
Bir süre pili bitmiş kumanda bile sinir krizleri geçirmene neden oluyor.
Ama sonra kabulleniyorsun.
Sana söylenen şey, makul derecede bir yalan ve herkes makul derecede yalancı.
Sonra sen de makul derecede bir yalancı oluyorsun.
Ben öyle değilim filan diye kendini kandırmak boşuna.
Sen de tam olarak öylesin ve herkes öyle.
Senin ne farkın var ki diğerlerinden?
Sen de elbette belli bir süre sonra nerede nefes aldığını bile bilmeyeceğin insanlara sonsuzluk yeminleri ediyorsun.
Sen de kalbinin ilk defa böyle attığından bahsediyorsun önceki milyonlarca keze göz kırparak.
Sen de o insanlara artık yalnız kalmayacağını söylüyorsun ihtiraslı bir sevişmenin tam ortasında.
Çünkü artık sen de makul bir yalancı oluyorsun.
