rengim hep canlıydı düşen soluk yapraklara inat.

ki hâlâ en çorak topraklarım

yeryüzün.

direndikçe güneşe

yeşermez burada yüzün.

 

yad et, güzün onca puslu gecenin ardında

doğmasa güneş,

çiçeklenir mi filizimiz?

aynı güneş;

beraber yürüdüğümüz yollarda

eritseydi karları

kalır mıydı izimiz?

 

bu gece en büyük yalanlara gebe gözlerimiz

ne zaman kafamı kaldırıp baksam gökyüzüne

aynı semada buluşuverirdi yüzlerimiz.

 

arasından damla sızdırmadığımız o maviden

şimdi, şimşekleri eksik etmeyen

bizim sözlerimiz.

 

artık ne bekliyorum gece kavuşacak gündüze

ne de varacağıma inancım kaldı gün yüzüne.

bi' manolyalar arar şu balkonda gözlerim,

bir de yüreğim hasretliğindedir

o gül yüzüne.