Herkes geceleri acılar içinde kendi köşelerini yontmak için harcıyor. Bu büyük çaba, insanların arasında kaybolmamak için yapılan nedensiz bir ritüel. Kendini sakinleştirmek ve mutlu etme çabası. İnsan kendini sürekli mutlu hissetmek için saçma bir uğraş içine girer. Bunun nedenlerinden birisi, sürekli kendini acıma duygusuyla izlemesidir. İnsanlar yapamadığı ve bu yüzden kıskandığı şeyleri duyduklarında ya da gördüklerinde birbirlerinden güç alarak gülmeye başlar. Bu, kendine acıyarak bakıp kendi kendine attığı bir küçümseme kahkahasıdır. Bu yüzden insanlık tarihi; geceleri küçük odalarında ağlayan, dışarıda gülüp kahkaha atan maskeli insanlarla doludur.
Tüm bunlardan dolayı insanlar toplulukla değişime meyillidir. Bu yüzden tek başına değil, başkalarından gördüğünü yapma ve var olma çabası içinde her gün bir başka değişime girişir. Önemli olan şey; kendisinin gördüğü değil, nasıl göründüğüdür.
