Düşünüyorum da insan ne tutarsız. Kendi koyduğumuz normlara bile ayak uyduramıyoruz. En masumlarımızın içinde bile bir beklenti var birşeyi yaparken. Bir iyilik yapıyoruz, kendimizi iyi hissedelim diye. Bu nasıl iyilik diyorum. Bu kendinle çelişmek değil mi. Ama ya bunun farkındaysa insan. Yaptıklarını artık kendi için yapmak istemiyorsa. Saf bi masumiyet arıyorsa. En azından iyi ve kötü diye sınıflandırmadan, masumiyeti bir tutarlılık olarak görüyorsa. Mümkün mü? Yoksa gerçekten sandığımızdan daha az hür daha çok mu basitiz. Taştan olmayı reddediyorsak bu dünyaya ait değil miyiz?
