Yad ediyoruz hep geçen günleri,

Kimi zaman gülüyoruz,

Kimi zaman hüzünleniyoruz.

Ama şunu unutmuyoruz,

Yaşananlar her neyse,

Mazide kaldı deyip geçiyoruz.

Halbuki öyle değil,

Sen öyle sanıyorsun sadece.

Sonradan anlıyorsun çoğu zaman,

Mazide kaldı dediğin şeyi,

Yaşıyorsun yine anbean.

Bakıyorsun ki sonra,

Geçmişte kalan bir şey yok.

Ve kendine diyorsun,

Neden ders almadın?

Tabi veremiyorsun,

Bu sorunun cevabını ilk önce.

Sonra diyorsun ki uslanırım,

Kendini kandırıyorsun yine,

Ve yaşadığını bir daha yaşıyorsun.

Yaşananlar tekrarlandıkça,

Tecrübe kazanıyorsun.

Ama yaşadığını yaşamaktan,

Bir türlü vazgeçemiyorsun.

Ne kadar mazide kaldı desende,

Bir bakıyorsun "Mazi Kalbinde Yaraymış."

Kabuk bağlasa bile,

Yeniden yolduğun bir yara.

Onun içindir ki;

Mazide yaralı bir kalp bırakma,

Ya öldür o kalbi ya da yaralama.