I.

Deniz hep akar

ben aynı yerde.

Kıyıya karşı

demirlemiş gemiler

nennilenir rüzgarda.

Çırpınır durur

suda unutulmuş bir olta.


Ve birazdan güneş gelir

Birden aydınlanır köpek tüyleri parkta

Uyanır yavaştan, "medeniyet dediğin"


II.

Sen orta yerindesin bu medeniyetin

arka planında, her yerinde

akan akmayan trafikten seni anlamak mümkün

ince bir tül gibi örtmüşsün

Senin izlerini taşır kaldırımlar

Kalakalmış insanlar arasında,

-insanlığımız karşısında-

yaşıtın bir heykel,

parmağından süzülüyor çiğ taneleri


Seni gül bahçelerine sarmak

çoğaltmak sesini şehirlerde

sonra huzurlu kediler gibi

serilmek dizlerine

yetinmek verdiğinle sevgilim