Medusa

yazamıyorum,

sonrası yok hayatımın ücrasında,

mahinevleri bitirdim,

mahperi dönemini çoktan kapattım,

mor rüzgârlar yüzüme üflerken,

şeffaf akıntılar, yüzümü boyarken,

gökyüzünün kızıllığı beni ölüme iterken,

nefes alamadığımda gökyüzü bana mahşer yeri,

devamı gelir mi bilmem intiharlarımın,

bir söz beni durduruyorsa bu dünyada,

unuttuğum sözlere saydığım umutlarımla.

hilâl değildim belki de,

belki de meyus,

belki medusa,

belki mahinev.

yılanlarım, saçlarında şifayı bulduğunda,

ve yılanlarımın başını kestiğinde.

nefes alacak gücüm kalmadı.

ben kendimi prangalara sardım.

seni kendime bağladım ve bıraktım,

tanrım, bu kadar yalvarış kime?

bu kimin yakarışları?

ben, yapamadım.

uzun yolun ardında, cesaretimi toplayamadım.