Fikrince adım ömrümce yetim
Bir gölgeye mahkum sende her betim
Kemiğimden sıyrılıp atılsa etim
Ne erbain dersin ne nisan dersin
§
Sümbüllerle güller benle kuru dal
Zehrimi ab etmez bin nahl ile bal
Harına mecburdur her mesut mahal
Ne pinhani dersin ne ayan dersin
§
Susarım dilimde bin zehirli ok
Şifadır düşünde sözümdeki yok
Hükmünce gurabın diyarınca çok
Ne kehkeşan dersin ne kurgan dersin
§
Alemce tan olan sence tün sesim
Ölüm gayemcedir dursa nefesim
Şaki dağlarınca bir ben nakesim
Ne asuman dersin ne nihan dersin
§
Masivadır bildim her zerremi ben
Baharla gördüğün güzce bir desen
İsrafil dirilir güle gül desen
Ne aşiyan dersin ne viran dersin
§
Hiç kimseye değil banadır sözüm
Körler ülkesinde mühürlü gözüm
Günahım boynuma insandır özüm
Ne hüsn-ü zan derim ne figan derim
‘’Ömrümce kendime bir gül dereyim’’
§
17.10.24
