Elinden kızıl nergisler akıyor,
Yıpranmış hayallerini düşünüyordu.
Düşünceleri ruhunu çürütüyor
Dik durmak için çabalıyordu
Kimsesiz
Solgun
Yorulmuş ayı izledi
Ufak kasabaya
Issız bir karanlık hakimdi
Taze bir ışık arayışına düştü
Nergisler teker teker kuruyordu
Şarabını alıp
Aya kadeh kaldırdı
"Yalnızlığımıza içelim!"
Sıcak karanlığı uğurlayarak.
Son kuruyan nergisin yaprağı
Ilık toprağa düştü o anda...
