Birinci sınıfta oturduğum sıranın tam karşısında küçük bi kitaplık vardı.
Ders dinlerken arada gözüm ilişirdi ve o mesafeden kitapların isimlerini okumaya çalışırdım.
En çabuk okuduğum ve sürekli gözüme takılan bi kitap vardı "İNSAN NE İLE YAŞAR"
+ "yaa insan ne ile yaşayacak tabi ki su" derdim o küçük aklımla.
Çünkü dedem hep şey derdi "kızım su hayattır" oradan esinlenmiş olsam gerek bu mühim cevabı.
Ama tabi içten içe tatmin etmezdi bu cevap beni, her gözüm iliştiği vakit tekrar tekrar düşünürdüm İNSAN NE İLE YAŞAR
NE İLE??
Çookk sonradan(daha bi kaç ay önce) buldum cevabını sorunun.
Senelerdir bulamadığım sorunun cevabı,bi gece balkonda oturup gökyüzüne derin bi iç çekiş bırakmamda saklıymış meğer.
İnsan ne ile yaşarmış biliyo musunuz??
Umut ile...
Bugün atmıyorsak kendimizle beraber düşüncelerimizi şu açık camdan aşağı,
yarının umut taşıdığındanmış.
Saniyelerin, dakikaların, saatlerin ve yarınların
bir gün elbet mutlaka bir gün
bu hayatın bize de güleceğindenmiş.
En trajikomiği de ne biliyor musunuz??
Umut etmelerimizi kendimizden dahi saklıyor oluşumuz...
Hoş, dil öyle alelade bir şekilde söyleyince bazı sözleri, kalbimizde ruhumuzda öyle söylüyor sanıyoruz ama içerideki çığlık bambaşka tabi.
O yüzdendir ki evett bir umuttur yaşamakk'
22 Şubat perşembe 2024 15.09
