Hep bir yarış!
Basamakların,
Bir üstte olanın altta kalana;
Koyduğu mesafeler,
Ölçüsüz bir karış…
Zirvende bir hikaye yazıyorlar sanırım
Yukarda bir yerlerde,
Var bir burun meselesi,
Önce o değiyor zirveye zannımca.
Sonra başlıyor tepeden bakmaya,
İnsan…
Sarsılır aşağıdaysa,
Sımsıkı tutunur trabzanlara.
Beton çürür demirin yanında,
Merdiveni unuttun galiba
Oydu seni çıkaran yukarılara!
Hangi padişah fermanıysa;
Ya da hangi kral bu dünyada ebedi kaldıysa,
Yukardan bakmalısın aşağıya.
Başın göğe varacak ya!
Hele sen bi çık!
Ben bakarım aşağıdan sana.
Yukarda olup bitenleri anlatma.
Ben kim gördüysem orda,
Yazık!
Yaşıyorlar kelle koltukta.
Benim zaafım toprağa,
Çiçeklerde açar baharda.
Ne gerek var trabzanlara tutunmaya,
Yaşıyorum ne güzel aşağıda
Dimdik ayakta…
