Bugün seninle konuşmaya geldin...
Biliyorum sen de anlatmaktan, anlamaktan ve anlaşılmaktan yoruldun ama ben varım ben sende ki senim ve sen benim bütün varlığımsın.
İlk okulda başladım şiir yazmaya, babamın şiirleriyle başladım şiiri sevmeye/tanımaya, ilk kitabımdı (Kokulu Defter) sonra ki dönemler de (Wattpad) üzerinde bazı kitaplar yazdım ve kaldırdım... Şiir artık hayatımın bir bölümünde değil hayatımın içinde ve onun içindeyim. Yine çalışmaya ve diğer yandan okumaya, yazmaya devam ediyorum mutluyum ve huzurluyum çünkü şiir benim için artık özel de bir yerdeydi yaşadığım psikolojik sorunları aydınlatan bir ışıktı bazen içimi döktüğüm ve çığlıklar attığım bazen kapandığım bir oda bazen karalamalar ile ilgili rastgele birşey ama o kısa da olsa tüm cümlelerin ne anlamlar taşıdığını ne yönümde ışık olduğunu benim bildiğim birşey di. Geriye döndüğümde hayatımda Şizofrenin benden aldığı 28 yıllık bir süreç var çocukluk ve gençlik dönemlerimde yaşadığım rahatsızlıklara aldırış etmemiştim ama onun içimde kalan birşey olduğunu da fark etmiyordum, ben onu fark ettiğimde onun artık beni fark etmediğini gördüm...
Şimdi ne mi yapıyorum? Yazıyorum çünkü şiir benim özümdür benim dilimdir, ellerimdir ve sûretim dir, benim odam ve pencerem dir, açtığım ışığını aldığım yerimdir.
