Yoruldum, oturdum, mesken tuttum.
Mesken tuttuğum yerler de yorgun.
Aynalara baktım, bakamadım.
Yollardan geçtim, geçemedim.
Ne var ki şu yokuştan sonra?
Gözlerim yaşarmış, seçemedim.
Acıyı tanırım nefesinden, sesinden.
Ama neşeyi tanımadım, tanımam.
Sükûnet vurgunu, güneşin bağrındaki âteş!
Tadını ezberlediği hüznün gönüllüsü...
