tüm metro peronu boyunca

yalnızlığımı idam edebilecek 

bir tanıdık sima aradım 

durdum


tamam kabul ediyorum 

aslında gerçekten yalnız değildim

ısrarla gözüme sokulan reklamlar

beni yalnız bırakmıyordu, nefret ediyorum


kapalı alanda güneş gözlüğü

rahat olmayan ayakkabılar

ve kendini satmak için uğraşan kadınlar

söylemlerim fazla mı radikal? 


çocukken havalı filmler izlediğimde

gölgede yaşamak istediğimi anımsıyorum

fakat şairin, vokalin ve işçinim gölgesinde yaşamak

ağır geldi gündemime


beğendiğim kadınlar, şatafatlı camiler

el yapımı müzikler 

devletler tarafından doğrulanıp halka iniyor

belki bu dörtlüğü silerim, okuduğum zamanki yalnızlığıma bağlı


120 santimden küçük çocuklar

60 yaşından büyükler

ücretsiz yaklaşırlar yalnızlığıma

bir metro peronunda, rövaşata


şimdi bıyıklarından tanıdığım siyasilerin

ağzına bir yumruk atmak suç

içindeki öfkeyi uyut

uyanınca alçaktan düşme korkunu yenersin