Mey Kokulu Kumsal
burnumda keskinleşen ve
kılcal damarlarımı kabartan mey kokusu
kan akışımın hızına kırmızı ışık yakıyor
ve bir ağırlık göz kapaklarımı eğirtiyor
hapsoluyorum ışıltılı yıldızların karanlık köşelerinde
üç parmağımla dengesini sağladığım kadeh
ve kumsalda çalan loş keman sesleri
laçka hayaller kurduruyor bana
ve ben tutunamayıp elimi uzattığımda hayallerime
bir bir düşüyorum bir hışımla düşlerimden
her düşüşte göz yaşlarım da dökülüyor
oluk oluk eğirmiş yalnızlığımdan
şu gökyüzünün ihtişamlı karanlığından
aykırı bir parlaklık doğuyor gözbebeklerime
zihnimde durmadan bocalayan debdebeli kadınlar
inmiyorlar ay ışığından yeryüzüne
ve aymıyor günüm
sarhoşluğum geçmeden önce
hiç mi hiç oynaşmıyor kirpiklerim göz kapaklarımla
göremiyorum sabahın doğurgan abidevi ışığını
başımı döndüren yıldızlar alay ediyor sanki aklımla
bekliyorum bu mey kokulu kumsalın
ufuklarından yükselecek o efsunkâr güneşi
sakın beni sarhoş sanmayınız
bir an olsun anlayınız
14.03.2023
Berat Güney
