günler yorucu geçiyorken,

mezarlıklar etrafında çiçekler diktiğimiz günler...


bir merhametle büyüyen kalp,

oracıkta kaptırıvermiş kendini.

güneşin sevgiyle sarılmaları,

güzel hislerin yol açtığı dayanmaları.

ama şimdi bitmiyor şehrin mezarlıkları.

bir bir kaybetmiş neslinin büyüklerini.

mezarlıktaki herkes onun ailesi olmuş...

baştan sona çiçekleri dizince,

biraz da papatyayı ekle gönlüne.

yukarıdaki anların bir parçası,

sabah uyanınca mutlulukla,

hemen koştuğundur ona, durmadan.


akşam vakti, hüzünle gelen ağlamalar.

fısıldıyor bir şeyler olsun diye.

ve bir mesaj, yorganın içine girmeli.

ışıklar kapalı, konser sesleri.

görüntülü aramalar, mutluluk nidaları.

ve sonunda seviliyor hissi ağlamaları...

iyi şeyler dilediğimdir ne varsa bende,

uzanıyor bu yol kendine böylelikle...