Uyurken yönümü değiştirmem gerekiyor. Ayaklarımı uzattığım yöne başımı koyduğumda penceremden görünen muazzam ay manzarasınıbiraz önce farkettim. Kim bilir en son ne zaman ayıı seyrederek uyumuştum. Sabah güneşin saatlerce tenimi yakma ihtimaline rağmen yine de çekmiyorum perdelerimi.

Güneş tenime yakışmıyor. Tıpkı acının ruhuma yakışmadığı gibi. Ay uğruna güneşi misafir ediyorum, aşk uğruna...

Bu gece penceremden içeri süzülen naif bir misafirim var göz kapaklarıma.

Kim bilir ne kadar zaman oldu başımı göğe kaldırmayalı. Kırılmış mıdır Turgut bana? Durdum ve göğe bakmadım diye...