Hayatın rüzgarında savruluyoruz. Kalın bir halatla arkamızdan çekiyormuş gibi birer birer hatalar peşimizi bırakmıyor. Mış gibi yaşıyoruz hayatı. Gerçeklik ve özgünlük kelimeleri anlamını yitirmiş sanki. Hayatımızdan sahtelik oluk oluk akıyor.

Samimiyetlere ve boş gülmelere gelemiyoruz. Ne varsa önümüzde, ona bakarak yaşıyoruz, şansa ve ümide yer açmadan.


Yalana başvuruyoruz, lazımmış gibi. Ve tek tek dökülüyoruz insanların gözleri önünde. Pişmanlık duymuyoruz çünkü her şeye gönüllü oluyoruz. Ne olup ne bittiğinden habersiz, hayatımıza köle oluyoruz aslında.