bi gün buralardan çok uzaklara gideceğim
en baştan başlamak değil belki
öylesine sessiz, ölesiye yalnız
arkamda bırakmak da değil
sadece elimi eteğimi çekmek
kendimi güneşli bir günün penceresinden silkelemek belki
kendi külümde savrulmak muhakkak
yeni insanlarla tanışmak
ama hiçbiriyle samimiyet kurmamak
yüksek miktarda saygı ve cüzi şekilde sevgi
daha fazla cüretkârlık paylaştıracak halim kalmadığından olsa gerek
kendi sevginle seni incitme fırsatını vermeyecek kadar uzaklara gitmek
mümkün müdür diye sormayın
bi insan isteyince her şey mümkündür diye senelerce aşılamadılar mı bize o makul gelişim kitapları
mümkün kılarız
çünkü katlanamıyor olmak özgür kılar ancak bir köleyi
bir köle ancak önceden köle olduğunu hatırlatmayan bakışlar arasında özgürce yaşayabilir
malum yara bandı veren yarayı unutmuyor diye tüm bu iy haller
anlattığımız her acı vakti gelince kalbimize saplanan bıçaklar
sahi sır saklamadan veyahut saklanmadan biriyle yaşamak mümkün müdür
bak iste bunu mümkün kılamayız gibime geliyor
demek ki gelişim kitapları da yanılırmış:)
