günler ve özlemler,
ipleri dolaşmış uçurtmalar misali,
ruhun boğuştuğu zincirler arasında;
saatim kalp kırıklıklarımı can acılarım geçiyorken.
zamanın bize yaptıkları,
yaşamın bize özel olarak hazırladığı kimi tuzaklar.
ve uyanış,
ruhumda aradığım dinginliği buluyorum.
zaman ki, iyileşmeyendir.
hayatı yakaladığımızı sandığımız anlardan ibaretiz.
yakın ve uzak yalnızlıklarımız.
kendini hatırlatmaya yer arayan o yerleşik yorgunluklar.
artık hiçbir önemi yok noktasının kapıları mühürlü kayıtsızlığı.
çoktan ölmüş bir pelte olarak aranıza katılıyorum.
kendinden kaçamamanın yorgunluğundayım.
hâlâ duruyorum.
bu bir döngü.
yine olacak.
en son,
kaçış.
ve eve dönüş.
