Sana ait özlemimim yarattığı boşluğa,

Ben uykularımı gömdüm Müjgan.

Ne şiddetli gecelerdi ama,

Sanki kıyamet kopmak üzereydi

Sanki her şey son bulmak üzereydi

Ta ki kapı çalana kadar Müjgan.

Kapıcının sesi, yoldan geçen arabalar

Hatırlatırdı bana yaşamın devamlılığını.

Uykusuz ve mağrur olmak neye yarardı

Açılacaktı kepenkler,

Derviş abi çay demleyecekti,

Herkes işine bakacaktı Müjgan.

Ben, ben, ben de devam edecektim

Seni özlemenin kadrolu işçisiydim ben.

Oturacaktım masaya seni özleyecektim

Karşımda Derviş abi.

Sanki herkes sana benziyor Müjgan.

'Benzemez kimse sana' diyor ya hani

Müzeyyen abla,

Yalan söylüyor Müjgan,

Ben herkeste seni görüyorum.

Belki senden başkasına sağırdım, kördüm.

Belki tüm kelimeler seni anlatıyordu

Belki ben sadece sende durmuştum.

Hani bir akşam üstü görmüştüm ya seni,

Sen dolmuşu bekliyordun

Sonra bindin gittin.

Ben orda kalbimi bıraktım Müjgan.

Nerden bilebilirdim,

Son durağımmışsın.

Çektin gittin, vurdun beni

Hiç bilemedim adını,

Ne fark ederdi,

Sanki tüm isimlerde sen vardın.

Sana ait özlemimim yarattığı boşluğa,

Ben uykularımı gömdüm Müjgan.

Üzgündüm ama üzgün olmak yetmiyordu.

Yaşamak gerekiyordu,

Yaşama karşı yaşamak.