Unutmuşum bazı yaşanmışlıkları, kafamı dağıtmayı yağmur bulutlarını dağıtmak sanmışım. Tatile çıkmış zihnim. Yalnız yürüdüğü yolları birlikteliklerle yürüyebileceğini zannetmiş. Bitmiş oysa, bitmiş o yollar. Yenileri başlamış. Her mutluluk kırıntısını toplayarak önüne gelen her sokağa dalmış o çocuk. Düşüp, dizini kanatıp, geri dönmüş. Aslında uçamamış o kuş yuvadan. Bir nevi uçmuş da düşmüş... Kimse dokunmamış ona, ötmüş, cıvıldamış... “Keyfi yerinde, ne güzel ötüyor!” demişler. Haykırıyormuş, ağlıyormuş o. Aslında o cıvıltılı kalbinin içine sinip yıkılıyormuş o. Bir önemi de yokmuş, bir şekilde ilerliyormuş...
