Aydınlık günün gecesidir biten sevdalar.
Biten bendim sevdam taze, şahit buna duvarlar.
Asiliğe iterken ruhumu mısra mısra karanlıklar.
Şehrin her yerinde dimdik duranlar, kurtarıcılar.
Hani şu göğü tuttuğuna inandığım kolonlar.
Çağrısını anlayabilseydim biterdi tüm isyanlar.
Fakat gecenin bu saatinde sessizdir minareler, megafonlar...
İşlerken karanlık ilmek ilmek ruhuma, sanki doğmayacak yarınlar.
Dal dal biterken gençliğim, ciğerlerimle dansta dumanlar.
Her şey susunca kafamda cızırdayan o plaklar.
Sürüklerken boşluğa, cesaret ister en güzel intiharlar.
İlerlemez saatler, artınca yürekteki yangınlar.
Küskün küskün dururlar akrepler, yelkovanlar.
Ey mutluluk, ey uzak şehir, ey geceyi yaracak aydınlıklar.
Nerededir işittiğim, etrafı çiçekli patika yollar.
Kayıp mıdır rotalar, bulunmaz mı güzergahlar.
Ulaşamaz mı sana yaya kalanlar, dor rahvan atlar.
