Acaba elimden gelebilecek, yapabileceğim iyi şeyleri umutsuzluğumla yok ediyor muyum?
körlüğümle bekliyorum bekliyorum odamda
durgunlaşmayan tek şey zehirli düşüncelerim.
.
Aşk için, ötekine bağlanabilmek ve gülmeyi sürdürebilmek için düşünmeyi durdurmak gerek
andaki uçuşan toz tanelerine bakıp büyülenerek
her dakikaya olumlu bakmak bana haksızca geliyor.
.
Gülmenin içinde ağlamak olunca hepsi bitiyor
es geçemiyorsun ötekilerin mutsuzluğunu
birikiyor ve giderek büyüyor içimdeki karanlık
mutluluğa dair ne varsa hepsini tek tek söküyorum
.
Fakat olmasaydım, bütün bunlar da olmamış olurdu, işte düşünmeyi durdurunca da aynısı
denedim sadece uyuşunca düşünmüyorum
uyuşunca çöküyorum bir yığın halinde pislik gibi.
.
Bir yalanla yaşamak bu, oysa dışımda kanlı bir gerçek var
